Tyły Karczmy

Mruknął coś i... odszedł. Tak po prostu, bez słowa. Usłyszał jeszcze tylko cichy jęk bólu Sebastiana.

Patrzyła chwilę za nim. Jego wybór. Poddał się, znaczy że był tchórzem. Tur podeszła do Sebastiana i przykucnęła przy nim. Dotknęła miejsca gdzie miał serce i coś wymruczała. Wszystkie rany została zaleczone.

Chłopak spojrzał za Vetario i powiedział:
-On się nie poddał.-oparł głowę na ścianie.

-Skąd to wiesz?- przyjrzała mu się uważnie.

-Tak dla przypomnienia powiem, że potrafię czytać w myślach.-powiedział.

-No tak. Zapomniałam- stwierdziła cicho. Spojrzała smętnie na ścianę.

-Mam pytanie.-powiedział, gdy dziewczyna spojrzała mu w oczy.-Dlaczego mnie pocałowałaś?

-Nie wiem. Jakoś tak- stwierdziła w zamyśleniu i musnęła wargami kącik jego ust.

Nie uśmiechał się.
-Jeśli zrobiłaś to tylko dlatego, żeby go wkurzyć...-zaczął

-Nie, nie tylko dlatego.

-Więc...?

-W sumie to nie wiem- mruknęła i musnęła wargami jego wargi.

-I myślisz, że to wystarczająca odpowiedź na moje pytanie?-mruknął, prawie nie ruszając wargami.

-Nie wiem- powiedziała cicho i znowu musnęła wargami jego wargi. W sumie to chyba nie wiedziała co nią kierowało. Może chęć wkurzenia Vetario? Może dawała mu szansę, żeby się trochę wyżył na Sebastianie? Nie, to raczej nie to... Może chciała pokazać Vetario, że nie warto ją traktować jako przedmiotu do zaspokojenia swoich potrzeb.

Sebastian był wpatrzony w przestrzeń. Odepchnął ją lekko i wstał, chwiejąc się przy tym.